Samenvatting van een terugreis

Op vlucht GA 211 zat hij op 14 C, gangpad. Hoe konden

luchtvaartmaatschappijen denken, dat ze weg konden komen met

het plaatsen van rij 14 na rij 12 om zo het lot tarten,

dacht hij. Hij zat in rij 13, hoe je die ook noemde. Hij keek opzij

en zag – op 14 A – een jonge man. Dat was degene, die

de deur zou moeten openen in het geval van een noodlanding.

Hij keek naar de zachte donkerbruine huid van

diens tengere onderarm.

Door de koptelefoon zong Leonard Cohen: "Dance me to your

beauty with a burning violin. Dance me through the

panic 'til I'm safely gathered in..."

Een aantal uren later penetreerde de 777 de donkere nacht

boven de Golf van Bengalen,

boven de uitgestrekte steppes van Kazachstan,

boven de stad Lvov. Hij sliep,

ongehinderd door de turbulentie.

Toen, weer later, de trein station Amsterdam Centraal verlaten had, zag hij

boven het IJ de meest schitterende zonsopgang. En hij was niet de enige.

Twee jongelui, die overduidelijk op de thuisreis waren na een nachtje stappen,

zagen het ook. Tot zijn verbazing waren ze er echt door geraakt. Toen de trein

langs het dorp Staphorst reed, waren mensen in het zwart gekleed op weg

naar de kerk, kleine groepen te voet en op de fiets. Op dat moment

realiseerde hij zich, dat hij terug was, en dat alles nog steeds zo was

als hij het had achtergelaten,

en zoals het geacht werd te zijn.